Een getuigenis van Femke Heirman

Femke Heirman (23) is vrijwilliger bij GRIP.

Zwanger worden, kinderen krijgen. Het is niet voor iedereen weggelegd en zeker niet voor een persoon met een handicap. ‘Hoe gaan we om met de kinderwens van een persoon die zelf begeleiding/ondersteuning nodig heeft? Is er geen medische belemmering? Kan die persoon wel voor een kind zorgen?’ zijn bedenkingen die regelmatig worden uitgesproken. Maar ook personen met een handicap hebben het recht om kinderen te krijgen.

Maar onze regering vindt blijkbaar dat het gezin minstens 4/5de moet werken om gebruik te maken van de voorrangsregels kinderopvang. Voor een gezin waarvan één iemand een handicap heeft is dat dikwijls niet haalbaar omdat voltijds inclusief werken als je een handicap hebt dikwijls niet haalbaar is.

Femke Heirman (23), vrijwilliger bij GRIP , getuigt.

Ik, Femke Heirman (23), heb een handicap en heb een kinderwens. Ik ben niet anders dan leeftijdsgenoten en heb gelijkaardige dromen. Ik heb inclusief onderwijs gevolgd en studeer nu aan de universiteit. Na mijn studies wil ik werken op de reguliere arbeidsmarkt en samenwonen met mijn vriend. En ja wij willen kinderen.

Zal het evident zijn? Natuurlijk niet. Kinderen krijgen is voor iedereen een grote verandering in het leven? Ja, toch? Mijn vrienden struggelen allemaal om alle bordjes omhoog te houden. Een evenwicht vinden tussen gezin, werken en tijd voor jezelf is niet vanzelfsprekend. Maar mijn vriend en ik gaan ervoor.

Ik ben er mij van bewust dat als ik kinderen heb, dat voltijds werken moeilijk zal zijn. Maar voltijds stoppen met werken zie ik niet zitten. Dit zou mijn mentaal welzijn niet ten goede komen.

Omdat we niet op vijf minuten van onze ouders gaan wonen, zullen we nood hebben aan kinderopvang. In een glazen bol kijken kunnen we natuurlijk niet kijken, maar vermoedelijk zal als we kinderen hebben, mijn vriend voltijds werken en ik halftijds. Maar dan hebben we een probleem. We komen niet aan de vereiste 4/5de om voorrang te krijgen in de kinderopvang.

Dus ofwel zal ik meer moeten werken wat waarschijnlijk mijn gezondheid niet ten goede komt ofwel zal ik voltijds thuis moeten blijven omdat we geen opvang hebben wat dan niet goed is voor mijn mentaal welzijn.

Ik vecht al jaren om als persoon met een handicap een gelijkwaardige behandeling te krijgen als personen zonder een handicap. Ik wil participeren in de samenleving zoals mijn leeftijdsgenoten en vrienden. Waarom blijf ik dan steeds botsen op drempels en heb ik het gevoel dat ik als een tweederangsburger wordt beschouwd?

Gelijke Rechten voor Iedere Persoon met een handicap (GRIP) is de mensenrechtenorganisatie van en voor personen met een handicap. We streven naar gelijke rechten en gelijke kansen en komen op voor een inclusieve samenleving.